Una larga historia

Hola todos!

We willen dit reisverhaal graag starten met een oproep. Zoals de meesten van jullie weten starten wij 11 februari met zes weken vrijwilligerswerk in Arequipa, Peru. Wij zullen gaan werken bij weeshuis Luz Alba. Ons werk houdt in dat we voor de kinderen zorgen en meehelpen met dagelijkse huishoudelijke taken. Het weeshuis is aangewezen op donaties. Graag willen we jullie vragen om ook geld te doneren voor dit weeshuis. Wij zullen jullie geld goed besteden en regelmatig op de hoogte houden met een verhalen en foto's! Als je wilt doneren stuur één ons dan even mailtje dan sturen wij onze bankgegevens. Voor degenen die al gedoneerd hebben, dankjulliewel!

Alvast heel erg bedankt!

info@antonschool.com
femke.iemenschot@hotmail.com

Voor meer informatie over Luz Alba: www.weeshuisperu.nl

=
==
===
====
=====
====
===
==
=

Inmiddels zitten we in Copacabana, Bolivia. Voordat we de verhalen over Bolivia met jullie delen, willen we eerst nog wat vertellen over Chili.

We eindigden het verhaal met een busreis naar Caldera (Bahía Inglesa). Gelukkig hadden we hier een hostel geboekt, want op het eerste gezicht leek Caldera een dode stad. Nadat we ingecheckt hadden, liepen we wat rond en gingen we naar de supermarkt om eten te kopen voor de avond. Het werden wraps met kip. Eenmaal terug in het hostel bleek dat de kip nog ontleed moest worden. Femke vond dit een mooi klusje voor Anton. Femke sneed de groeten en samen hadden we een heerlijke maaltijd gemaakt!

De volgende dag stond het strand op de planning, we kwamen hier immers voor de mooie stranden. Helaas was het ´s ochtends wat bewolkt. Gelukkig klaarde het al vrij snel op en hadden we heerlijk strandweer. Op naar de stranden van Bahía Inglesa! De stranden waren prachtig en we hebben heel de middag genoten van de zon, zee, strand, een blikje bier, wat chips en onze boeken. Helaas bleek ´s avonds dat we beiden wat verbrand waren, maar dit mocht de pret niet drukken om de volgende dag weer naar het strand te gaan. Wederom een heerlijke relaxdag! Na deze strandbestemming stond Calama op de planning; op naar de woestijn!

In Calama wilden we Dakar zien. Echter, toen we met de bus in Calama aankwamen, wilden we er meteen weer weg... De stad was niet echt ons ding. Gelukkig konden we onze tickets eenvoudig omboeken naar San Pedro de Atacama, een dorpje wat ongeveer drie uur van Calama rijden is. San Pedro is een dorp volledig gericht op toeristen. Het dorp had dan ook enkel hotels, restaurants, tour winkels en souvenir winkeltjes. Alles in San Pedro was duur of zat vol, dus uiteindelijk besloten we om een krot voor €40 per nacht te nemen... We hoefden nu in ieder geval niet onder de brug te slapen! Nadat we onze spullen uitgepakt hadden, boekten we een tour naar de maan (Valle de la Luna). Nee, niet echt naar de maan, maar een bijzonder landschap dat op de maan zou moeten lijken. We vonden het heel mooi en konden genieten van een prachtige zonsondergang.

De volgende dag zochten we uit hoe de route van Dakar precies zou zijn. Niemand in de omgeving kon ons dit vertellen. Via het internet lazen we dat Dakar vandaag in Calama zou aankomen, dusss... Wij snel op zoek naar een bus die ons naar Calama zou brengen, om vervolgens met gebarentaal uit te leggen aan de taxichauffeur dat we naar Dakar wilden. Dit was vrij goed gelukt, hoewel we nog wel vijf kilometer door de woestijn moesten lopen om bij de finish van vandaag te komen. Maar het was het waard, we genoten van verschillende trucks, auto´s en motoren die finishten. Echter vonden we het na anderhalf uur wel weer genoeg; het waaide hard waardoor we veel zand in onze ogen kregen dat het niet meer leuk was om te zien (soms hadden we minder dan vijf meter zicht door opstuivend zand). De terugweg besloten we te liften. Drie badboys (zoals Femke de jongens noemde) namen ons mee en hadden ons in het centrum van Calama afgezet. Op weg naar de busterminal werden we door iedereen aangekeken, we zaten namelijk he-le-maal onder het zand! Eenmaal terug in San Pedro boekten we twee tours naar Laguna Cejar en Geisers del Tatio om de dag te eindigen met een heerlijke maaltijd.

De volgende dag wilden we een bus ticket boeken naar Bolivia. Dit bleek echter niet mogelijk. We besloten daarop om een tour te boeken via de zoutvlakte van Uyuni om zo Bolivia binnen te komen. Later op de dag stond de tour naar Laguna Cejar gepland. In deze laguna konden we niet zwemmen maar drijven. Het meer bestond namelijk voor meer dan 40% uit zout. Na afloop waren onze lichamen wit uitgeslagen door het zout, een grappige ervaring! Gelukkig bezochten we na dit meer de ´Ojas del Sal´, een meer waar minder zout in zat zodat we ons konden ¨wassen¨. Tot slot gingen we naar een zoutvlakte, wat op een soort schaatsbaan met natte sneeuw leek (volgens Femke). Onder het genot van een Pisco Sour en wat chips genoten we van een prachtige zonsondergang.

Vanochtend, ehh... vannacht? moesten we om kwart voor vier op. We gingen de Geisers del Tatio bezoeken. Na een busrit van anderhalf uur kwamen we als een van de eersten bij de geisers aan. Het was 3,5 graden... Heel koud, omdat we er niet op gekleed waren! De geisers waren prachtig om te zien. We kregen hier uitleg over de werking van de geisers en daarna volgde een ontbijt. Hier leerden we Anika en Tiago kennen. Na het ontbijt gingen we naar de hotsprings, waarop we besloten om wat andere geisers te bekijken in plaats van een duik te nemen in deze hotsprings. Na de geisers bezochten we een klein dorp, Machuca Town. Hier wonen slechts elf mensen. In dit dorp kochten we een stukje Lama, wat we lekker vonden. Misschien vonden de Lama´s Femke daarom niet zo leuk...

De volgende dag moesten we wederom vroeg op. Om vijf uur werden we opgehaald om de Salar de Uyuni tour te doen. We startten de tour met een ontbijtje om vervolgens een lange busreis te maken naar de grensovergang. Vlak voor de grensovergang stopten we bij een meer waar we flamingo´s konden zien. Femke (en een paar anderen) wilden dicht bij de flamingo´s komen, wat ze moesten bekopen met vieze schoenen. De buschauffeur vond dit echter niet zo leuk, iedereen moest zijn schoenen dan ook goed schoonmaken voordat ze terug in de bus mochten. We vervolgden onze reis naar de Chileense grensovergang. Deze stelde, in vergelijking met Argentinië, niet zoveel voor. Helaas werkten de systemen niet toen wij de grens over wilden steken, waardoor we een tijdje moesten wachten. Eenmaal de grens overgestoken werden we opgewacht door een jeep die ons de rest van de tour zou vervoeren. Onze groep bestond uit negen personen. Wij gingen samen met Tiago, Emilia en Tommy in de jeep. We zijn vervolgens de Boliviaanse grens over gestoken en gingen op zoek naar een plek om te lunchen. Na de lunch bezochten we twee laguna's: laguna cañapa en laguna ramaditos. Het waren mooie lagunas met veel flamingo's en een prachtig landschap op de achtergrond. Na een eindje rijden kwamen we in het dorpje aan waar we zouden overnachten. Het avondeten hier was goed en nadat we nog wat hadden gekletst met de rest, besloten we naar bed te gaan. De volgende ochtend kregen we een simpel ontbijt voorgeschoteld en stond ons een saaie rit te wachten.. Verder leek het trein kerkhof ons wel mooi, echter bleek dit niet meer te zijn dan een hoopje roest. Hierna volgde de Salar, de bekende zoutvlakte waar we de tour voor boekte. Doordat het hier regenseizoen is, is de Salar bedekt met een laagje water, waardoor het iets minder spectaculair is. Bovendien was het regenachtig weer met veel donkere wolken waardoor we nauwelijks een spiegeling konden zien in de vlakte. Desalniettemin vonden we het een mooie verschijning. Op de vlakte was een zout museum, maar na een bezoekje concludeerden we dat dit ook niet zoveel voorstelde... Nadat we nog wat foto's hadden gemaakt eindigden we de tour in Uyuni. Omdat Uyuni zelf niet zoveel te bieden heeft, boekten we dezelfde avond nog een ticket naar Potosí met vier anderen. Deze stad staat bekend om haar mijnen.

De busrit naar de stad was prima, hoewel de bus volgepropt was met Bolivianen die af en toe moesten bukken om een politiecontrole te vermijden. Na de busreis namen we een taxi naar een hostel. Nadat we ons hadden opgefrist besloten we de kroeg in te gaan met z'n allen. Dit was erg gezellig! De volgende dag besloten we de (onveilige) mijnen te bezoeken. Voordat we de mijnen in gingen, kochten we dynamiet (gewoon op de markt) en coca bladeren voor de mijnwerkers. Gewapend in onze mijnwerkers outfit en cadeautjes voor de mijnwerkers gingen we naar de mijnen. De mijnen waren heel indrukwekkend! In het begin moesten we snel zijn, omdat we anders de karretjes van de mijnwerkers op zouden houden. Hierdoor was het al snel erg zwaar in de mijn. Door het gebrek aan zuurstof, vuile lucht en de overhaaste gids besloot Femke na een tijdje terug te gaan. Anton ging met de rest van de groep verder. De omstandigheden werden steeds erbarmelijker naarmate we verder de mijn in gingen. Elke keer dat we mijnwerkers tegenkwamen gaven we hen enkele van onze cadeautjes. Dit werd in de meeste gevallen gewaardeerd. Nadat we de mijnen gezien hadden bezochten we een zilver fabriek, waar met behulp van diverse chemicaliën zilver uit het steen werd gewonnen.

Dezelfde avond gingen we met Tiago en Alex naar Sucre, we hadden Potosí wel gezien vonden we. We besloten een taxi te nemen omdat er vandaag geen bussen meer vertrokken (de taxi was immers ook goedkoop). Eenmaal in Sucre moesten we op zoek naar een andere taxi, omdat onze chauffeur niks wist te vinden in Sucre. Uiteindelijk vonden we met de tweede taxi een hostel in het centrum van de stad. We besloten om weer op stap te gaan. Deze keer vonden we een kroeg om de hoek van het hostel. De mannen bestelden een kan bier, maar Femke wist niet zo goed welke cocktail ze wilde bestellen. We besloten om alle cocktails van de kaart te bestellen. Met pen en papier in de hand gaven we een cijfer voor elke cocktail. Om twee uur sloot de kroeg. We hadden nog niet alle cocktails op, maar we vonden het wel welletjes. We zouden de volgende dag weer terug gaan om de rest op te drinken. We hebben deze dag met z'n vieren Sucre bekeken. We zijn onder andere naar het uitzichtspunt van de stad gelopen (nadat Tiago en Alex ons helemaal naar de verkeerde kant van de stad hadden gestuurd, haha). 's Avonds vertrok Tiago naar La Paz en gingen we met z'n drieën terug naar de kroeg om de lijst af te maken. De dag erop hebben we heerlijk genoten in het park en hebben we een aantal kerkjes bezocht. Sucre is een prachtige stad met mooie gebouwen en gezellige parken. Het wordt ook wel de witte stad genoemd. 's Avonds vertrok Alex naar La Paz en waren we weer met z'n tweeën. We bezochten de volgende dag samen het dinosaurus museum, maar we vonden dit niet erg interessant. 's Avonds vertrok onze bus naar Cochabamba.

Deze stad was niet heel bijzonder, maar had wel een heel goed restaurant waar we dan ook veel hadden gegeten. De dag van aankomst hebben we een beetje rond gewandeld in de stad en de dag erop regende het ontzettend hard met als resultaat dat alles blank stond en wij helemaal doorwerkt waren. De derde en laatste dag in Cochabamba zijn we naar 'Christus de Concordia' geweest. Dit is een vergelijkbaar Jezusbeeld als in Rio de Janeiro, maar dan groter, niet zo mooi afgewerkt en niet toeristisch. Het beeld was ruim 40 meter hoog, het hoogste Jezusbeeld ter wereld totdat Polen in 2009 een grotere bouwde... Nadat we het beeld bekeken hadden gingen we naar La Paz, de hoofdstad van Bolivia. We namen een dagbus om zo wat van de mooie omgeving te kunnen zien. De rit was heel mooi met veel bergen, watervalletjes, kleine dorpjes (waar mensen nog wonen in plaggenhutten), maar helaas zagen we ook dat onze chauffeur erg van links rijden hield. We kwamen laat op de avond aan in La Paz.

Het viel niet mee om laat op de avond nog een hotel te vinden, maar uiteindelijk hadden we met behulp van onze taxichauffeur een prima hotel in het centrum gevonden. De volgende ochtend liepen we rond in de omgeving van ons hotel waar we een aantal leuke souvenirs kochten. Hierna ging Femke met een vriendin skypen en Anton zocht uit hoe we het beste naar de Amazone konden gaan (bus of vliegtuig). Nadat Femke klaar was boekten we samen een ticket naar Rurrenabaque en een pampas tour. Bij een andere maatschappij boekten we Death Road! Hierna gingen we naar een plein waar al de hele dag muziek werd gespeeld (het was vandaag één of andere nationale feestdag). Onderweg naar het plein kwamen we een hoop feestende en dronken mensen tegen. Eenmaal op het plein zat daar de president van Bolivia, die hebben we dus mooi gezien!! De mensen vonden ons hier overigens ook wel interessant, omdat we zo groot waren! De volgende dag was het ontzettend slecht weer in La Paz en hebben we niet veel gedaan. Anton is naar de kapper geweest voor slechts €2,50 en daarna hebben we de dag doorgebracht in het hotel. De dag erop was iets boeiender: we gingen Death Road fietsen! Het wordt vaak beschreven als 'the most dangerous road of the world'. We begonnen met een ontbijtje en daarna werden we met een busje naar La Cumbre gebracht dat op 4700 meter hoogte lag. Hier trokken we onze beschermende kleding aan en kregen we uitleg over de mountainbike. Het eerste gedeelte van de tocht was een flinke afdaling over het asfalt: dat ging snel!! Hierna werden de fietsen weer op het busje gebonden om vervolgens naar Death Road te rijden (dit stuk was uphill, dus dat hoefden we gelukkig niet te fietsen)! Vanaf het begin van Death Road hadden we heel goed zicht over een groot gedeelte van de weg... Het eerste aanzien was een beetje eng met diepe afgronden en geen vang rails, maar eenmaal onderweg was het zo gaaf!! Over keien, onder watervallen en door rivieren fietsten we de 45 kilometer lange Death Road! Onderweg konden we genieten van de prachtige, subtropische natuur. Bij het eindpunt namen we een duik in het zwembad en kregen we een lekkere lunch. De volgende dag hadden we uitstapje naar de ruïnes van Tiwanaku gepland. Dit was echter zo ontzettend saai dat we er niks over te vertellen hebben! De dag erop gingen we souvenirs verzamelen om ze vervolgens naar Nederland te sturen! We hadden inmiddels al het een en ander gekocht, maar La Paz is een perfecte plaats om mooie Boliviaanse spulletjes te kopen! Nadat we een tas vol hadden besloten we deze de volgende dag via Correos de Bolivia naar Nederland te sturen. Totaal hadden we 4,75kg wat ons ongeveer €50 kostte om het te versturen. Nadat we alles goed ingepakt hadden en onze gegevens hadden ingevuld was het klaar om verstuurd te worden. Hopelijk arriveert het pakketje over een paar weken in Nederland! Nadat we dit allemaal geregeld hadden moesten we snel terug naar het hotel, omdat we met de taxi naar het vliegveld gingen. We vlogen met een klein propellervliegtuig van La Paz naar Rurrenabaque: een klein uurtje vliegen, maar een wereld van verschil!

In Rurrenabaque aangekomen namen we een koude douche, trokken we luchtige kleding aan en spoten we anti muggen spray op onze lichamen. We liepen richting de rivier Beni en naar de markt. Hier kocht Femke een jurkje voor maar 15 Bolivianos (dat is ongeveer €1,60)! Hierna gingen we wat eten en niet te laat naar bed. De volgende ochtend moesten we immers op tijd op voor de Pampas Tour! We lieten de backpack van Anton achter in het kantoor en gingen op weg met alleen de nodige spullen voor de tour. Voordat we echt konden vertrekken moesten we nog twee mensen bij het 'vliegveld' ophalen (zo'n vliegveld heb je nog nooit gezien, gewoon een hutje met een grasveld als landingsbaan). Deze twee mensen bleken Chris en Adelle te zijn, twee Australiërs waarmee we oud en nieuw gevierd hebben in Valparaíso. Toevallig dus! We konden eindelijk vertrekken! Onze chauffeur reed als een gek over de onverharde weg met als gevolg een lekke band na een half uur! Vervolgens vond deze beste man het ook leuk om een nogal stevige Boliviaan een gratis ritje aan te bieden naar het dorp anderhalf uur verderop dus deze Boliviaan kwam tussen ons terecht, met als gevolg dat we de rest van de nogal ruige rit ook nog eens geplet werden! Er is gelukkig ook nog goed nieuws: de hele rit hebben we genoten van de prachtige natuur en de mooie koeien met enorme horens die langs of op de weg liepen. Ook hebben we onderweg struisvogels gezien! In het dorp Santa Rosa stapte de Boliviaan uit en kregen wij een heerlijke lunch! Hierna moesten we nog een klein stukje in de auto totdat we bij de bootjes aankwamen. We gingen samen met nog vier Australiërs op het acht-persoons houten bootje. Het was zo'n drie uur varen naar onze lodge... Onderweg hebben we enorm genoten van de prachtige natuur! We hebben allerlei dieren gezien, waaronder alligators, roze dolfijnen, verschillende soorten aapjes en heel veel mooie vogels waarvan we de namen niet weten! Eenmaal aangekomen in de lodge konden we een frisse douche nemen en ons klaarmaken voor de zonsondergang (dit hield in dat we licht kleurige bedekkende kleding moesten dragen en veel anti muggen spray moesten gebruiken). Bij het veld van waar we van de zonsondergang konden genieten speelden Anton en een aantal andere mannen een potje voetbal (de Bolivianen tegen de toeristen/gringo's, waarbij de Bolivianen beduidend beter waren). Ondertussen genoot de rest van een koud drankje en de niet al te spectaculaire zonsondergang. Hierna gingen we terug naar de lodge voor het avondeten. Na het eten gingen een aantal mensen douchen en anderen gingen in de hangmatten liggen (ze hadden heel leuk 14 hangmatten in een rondje gehangen). Om 21.00 uur werd het water en de electriciteit afgesloten en was het ineens onverwacht bedtijd! De volgende ochtend gingen we na het ontbijt op zoek naar anacondas in de pampas! Het was een heel stuk lopen door het hoge gras in de brandende zon. Het water kwam op sommige stukken boven de knie, dus we hadden lekker verkoelende natte voeten. Vanwege het regenseizoen was het schijnbaar erg moeilijk om anacondas te vinden, maar op de weg terug naar onze lodge hadden we er twee gevonden. Toen we terug kwamen bij de lodge wachtte een alligator ons vriendelijk op... We lunchten en relaxten even in de hangmatten en gingen vervolgens op zoek naar roze dolfijnen om mee te zwemmen. Na een half uurtje hadden we ze gevonden en was het tijd een verkoelende duik te nemen in het vieze water om met de dolfijnen te spelen! Ze hadden Femke drie keer aangeraakt, een beetje eng omdat je ze niet zag aankomen (door het regenseizoen staat het water erg hoog waardoor dorre bladeren het water als het ware vervuilen). Hierna wilden we douchen, maar er was een tijd lang geen water... Anton ging in de hangmat liggen en Femke wachtte rustig af. Ondertussen zag zij een mooie toekan! Nadat iedereen zich opgefrist had gingen we weer naar het zonsondergang-veld. Hierna avondeten en vervolgens weer de boot in om nachtdieren te spotten. Het stikte van de muggen, maar dat mocht de pret niet drukken! We zagen een aantal alligators en met behulp van een zaklamp leek het net of hun ogen licht gaven. Ook konden we genieten van de duizenden sterren! Terug bij de lodge was het al 21.00 uur geweest en dus bedtijd. De volgende morgen regende het... Hierdoor konden we geen zonsopgang kijken en moesten we even wachten totdat we de boot in konden. Ondertussen was er wel een alligator het gras voor onze lodge opgeklommen dus die konden we mooi bekijken! Een begeleider voerde de alligator en Anton had hem nog even aangeraakt. Toen het ongeveer droog was gingen we nog op zoek naar een aantal dieren. We vonden onder andere aapjes. Terug in de lodge kregen we een lunch en daarna was het tijd om terug te gaan. Op de weg terug zagen we nog zeldzame knaagdieren, de capibara. Eenmaal terug in Rurrenabaque gingen we eten en naar bed. Echter, toen de stroom uitviel en onze waaier het niet meer deed, werd het dodelijk warm. We besloten dus buiten in de hangmat te slapen en wat later terug te gaan naar bed. De volgende morgen was het wederom snikheet, prima weer voor een zwembad! We moesten een eindje lopen, maar het was het waard! Een heerlijk zwembad met een prachtig uitzicht over de stad! De volgende dag namen we de taxi naar het 'vliegveld'. Onze vlucht had helaas 2,5 uur vertraging en het was zo snikheet op het vliegveld, dus dat was wel even vervelend... Eenmaal terug in La Paz genoten we van de frisse lucht!

In La Paz zochten we Alex op die we tijdens de Salar tour ontmoet hadden. Het was een gezellige avond. We verbleven in een "party hostel", dus we konden er terecht om gezellig een drankje te doen in het hostel. We gingen echter al vroeg naar bed, omdat we moe waren van de afgelopen dagen in de jungle. Ook Sharon, een verstrooide Israëlische student, lag al in bed. Na een gezellig gesprek en een bedtime story kregen we slaap tot 2.00 uur. Toen kwam Kärsten, een Deen, de kamer binnen. Na een uur gezelligheid probeerden we te slapen. Helaas werd onze nachtrust al snel verstoord door een snurkende kamergenoot. Desondanks waren we de volgende ochtend redelijk fit. We boekten een bus ticket om later op de dag naar Copacabana te vertrekken. Voordat we naar de bus gingen, hebben we nog wat vlaggetjes en ballonnen gekocht (jullie mogen raden waarom)... Om 14.15 uur werden we door de buschauffeur getrakteerd op zes uur mooi uitzicht, inclusief boot rit om het Titicacameer over te steken. Eenmaal aangekomen in Copacabana boekten we een hotel en gingen we uit eten (alweer, we krijgen er wel een beetje genoeg van). Vandaag hebben we wat souvenirs gekocht en hebben we dit verhaal en Femke's dagboek bijgewerkt.